Literatuurpijs

- Maximaal 1800 woorden.
- Alleen het einde is vast: "Een ding beloof ik, ik beloof het jullie allemaal, op mijn bruiloft komt de hele onderwereld dansen" (uit 'Blauwe Maandagen' van Arnon Grunberg)

Mijn verhaal:

Twee, vier, acht en strek. Terwijl de kootjes in Roosmarijn haar tenen kraken rekt ze zich met haar laatste kracht naar het plafon vol van fletse TL verlichting dat boven haar uitstijgt.
Haar oude, versleten, vaal roze spitzen bewegen soepel mee, zoals ze dat als acht trouwe jaren doen.
Roosmarijn haar geluks spitzen worden ze wel eens met een schamper lachje genoemd.
Zelf weet ze echter wel beter, wanneer ze buigt voor de jury en ziet waarnaar ze stiekem verlangde, maar niet verwachtte, ze durft niet met haar ogen te knipperen uit angst dat het bordje dadelijk weg is, een droom bleek te zijn, het bordje waarvoor ze al vanaf haar eerste herinneringen zo hard aan werkte, haar passie, haar leven, het bordje wat haar het cijfer tien laat zien.
Heel even snakt ze naar adem maar loopt daarna toch totaal in een roes naar de kleedkamer.
Zij, de 22 lentes jonge Roosmarijn die vandaag eerste werd bij het wereld kampioenschap nationaal klassiek ballet, zij die zometeen de grote gouden beker en duizenden bloemen in ontvangst zal nemen, bij trotse ouders zal staan en vanavond op het acht uur nieuws zal verschijnen.
Toch stijgt er boven al die emotie een ander gevoel uit, het gevoel wat Roosmarijn nog steeds naar adem doet snakken. Haar longen lijken verdrukt te worden, haar hart bonst alsof het de maraton moet rennen en Roosmarijn ziet de sterretjes voor haar ogen verschijnen.
Ze zit hier helemaal alleen, klam van het zweet in deze benauwde warme kleedkamer, niet zo gek denkt ze, en ze loopt naar de wand om wat bovenraampjes open te zetten.

Fleur, Roosmarijn haar vijf jaar jongere zusje staat naast haar ouders heen en weer te springen.
Waar blijft ze nou, roept ze tegen haar vader, Ze was super trots op haar zus maar haar vriendje wachtte in haar woonplaats ook nog op haar, Fleur vond dat Roosmarijn dus best een beetje mocht opschieten, maar toch straalde ze van blijheid dat Roosmarijn eerste was geworden.
Zelf heeft ze nooit de motivatie had om ook maar een sport te beoefenen, laat staan een topsport denkt Fleur zuchtend, haar dagen worden opgevuld met wat de technologie ons tegenwoordig aanbied. Hele dagen brengt ze door achter haar televisie en computer, speelt ze spelletjes op haar spelcomputer en eet hele zakken chips leeg met de vrienden waarmee ze haar bezigheden deelt. Fleur kan er niet mee zitten dat ze wat molliger is dan Roosmarijn, ze vind haar leven goed zo, ze is populair op school, haalt toch goede cijfers, heeft een leuke vrienden groep en verveeld zich nooit.
Ze kan zich niet inbeelden hoe het zou moeten zijn om te leven zoals Roosmarijn, die elke dag drie uur in de balletschool doorbrengt. Roosmarijn was al vanaf Fleur haar geboorte aan het rond huppelen in balletpakjes die haar moeder dan voor haar maakte, vroeger danste ze dan wel samen de kamer rond maar tegenwoordig heeft Roosmarijn de tijd niet, en Fleur als ze eerlijk is ook niet de zin, ze zit veel liever voor de televisie.
Ondertussen is Roosmarijn nog steeds niet in de hal verschenen waar zometeen de prijsuitrijking zal plaatsvinden.
Haar vader en moeder staan driftig met elkaar te praten en schudden bezorgd met hun hoofd.
Wat ze verstaan kan Fleur niet horen, ze staat buiten een sigaretje te roken, een slechte gewoonte en als ze er over na denkt weet ze eigenlijk niet eens waarom ze ooit begonnen is.
Soms wenste ze wel eens dat ze wat meer zoals Roosmarijn was, die nee kon zeggen, die niks gaf om wat anderen van haar vonden. Maar zij was nou eenmaal Fleur en ze moest er maar niet teveel over piekeren want haar ouders stonden tegen het raam te tikken als gebaar dat ze naar binnen moest komen.
Nou gaat het gebeuren dacht ze, ze drukte haar sigaret in een naastgelegen prullenbak uit en snelde zich naar binnen.
Binnen was er echter nog steeds geen Roosmarijn te bekennen, haar ouders hadden haar geroepen of zij even naar de kleedkamer wilde gaan en Roosmarijn zeggen dat ze zich moest haasten.
Fleur duwde de zware deur open die leidde naar de kleedkamers, ze had geen idee waar haar zus zat dus begon ze hard te roepen, haar naam galmde door de lege gangen en het bleef doodstil.
Ben je doof? schreeuwde Fleur nu door de gangen, ze had er een hekel aan als ze door haar ouders er op uit gestuurd werd omdat zij vonden dat Fleur dat best even kon doen.
Kwaad duwde ze de deur van een willekeurige kleedkamer open, bingo dacht ze, ze zag Roosmarijn haar vale spitzen staan die volgens Fleur geluk brachten omdat ze soms niet kon beseffen dat Roosmarijn zich helemaal zelf naar de top had gedanst.
Haar tas die er naast stond was nog dicht, fleur dacht er niet over na omdat verder alles er hier op leek dat Roosmarijn niet in de buurt zou zijn.
Boos pakte ze haar tas en hing haar spitzen om haar eigen nek. Snel wierp ze nog een blik in de douche ruimte...
En wat ze daar zag vergeet ze haar leven nooit meer. Roosmarijn lag plat op de grond met haar ogen gesloten, Fleur rende naar haar toe en probeerde haar wakker te schudden, ze schrok toen ze Roosmarijn vast pakte, ze was veel kouder dan normaal. Ze leek niet meer te ademen en Fleur kon alleen maar wanhopig help schreeuwen.
Wat er volgde heeft in een waas plaats gevonden, Met de ambulance, In het ziekenhuis.
Toen kwam een zuster het bevestigen, Roosmarijn was overleden. De 22 jarige nationaal klassiek ballet topsporter die net het wereldkampioenschap had gewonnen was overleden aan een hartinfart.

Iets wat niemand had kunnen weten, iets wat eeuwig bleef knagen.
Maar een ding was zeker, niemand die Roosmarijn kende waagde het ooit nog een danspas te zetten, het dansen bleef voor altijd van haar.


Met een glimlach kijkt ze in de spiegel en bekijkt voor de allerlaatste keer haar gekozen outfit.
Een bijzondere maar lieve jongen had haar mee uitgevraagd, nu vier jaar na Roosmarijn haar dood was dit Fleur haar eerste afspraakje, deze jongen leek haar repectvol genoeg om te begrijpen dat ze niet wilde dansen.
Toen ging de deurbel al, hij stond keurig gekleed voor de deur, net z’n rijbewijs en met een oude golf reed hij haar naar een restaurantje. Het beviel Fleur wat ze zag, z’n haren hingen een beetje voor z’n lieve bruine ogen en hij had een mooie bouw. Hij vertelde aan een stuk door over z’n jeugd en Fleur kon er best om lachen, hij had leuke humor en dat kon ze waarderen.
Toen ze eenmaal aan een tafeltje in het restaurant zaten vroeg hij waarom ze bij zijn uitnodiging zo nadrukkelijk had vermeld dat ze niet wilde dansen. Fleurs keel kneep dicht en ze vocht tegen de tranen, Roosmarijn haar dood viel nog steeds zwaar, en dat was te merken, Fleur was veel afgevallen, op zichzelf gekeerd geworden en had zich helemaal op school gestort.
Desondanks waren er genoeg jongens die haar knappe koppie en afhoudende gedrag interessant vonden, Maar Philip, de jongen tegenover haar had als enige een goed gevoel bij haar opgeroepen, een gevoel alsof ze hem al heel lang kende.

Tegen zijn lieve glimlach was ze helemaal niet bestemd en snikkend begon ze te vertellen, over Roosmarijn, over haar zus, het meisje dat wereldkampioen nationaal klassiek ballet werd maar haar prijs nooit meer in ontvangst nam.
Ze vertelde met hoten en stoten, Fleur huilde zoals ze de afgelopen jaren nog nooit had gedaan.
Snikkend vertelde ze dat ze Roosmarijn begraven hadden, dat ze altijd had geloofd in de hemel, maar dat Roosmarijn nu onder de grond lag, alsof ze bij een koude, kille onderwereld hoorde.
Philip hield rustig haar hand vast en haalde een zakdoek tevoorschijn om haar tranen te drogen.
Hij stelde voor om naar huis te gaan en reed haar in zijn kleine autootje naar haar huis. Fleur zat zich te schamen omdat ze zich zo had laten gaan, ze bood meerdere malen haar excuses aan en vond dat ze Philip nu wel mee naar binnen moest vragen.

Eenmaal door de voordeur vroeg Philip of ze nog een foto van Roosmarijn had. Fleur leidde hem naar zolder, waar ze alle spullen had opgeborgen, het was er stoffig en alles stond nog precies zoals ze het vier jaar geleden had neergezet. Weer voelde ze haar tranen komen en merkte dat Philip haar zacht tegen zich aan drukte, hij hield haar steeds steviger vast, streek door haar haren maar zei al die tijd geen woord. Fleur voelde zich thuis in zijn armen, en ze merkte dat ze bijna hield van de manier waarop hij niks zei op het juiste moment.
Even leek ze verward, maar het kon niet anders dan dat Philip dezelfde gevoelens had dacht ze toen.
Opeens zag ze vanuit haar ooghoek een klein goudkleurig doosje staan. Daar zaten Roosmarijn haar spitzen in. Voorzichtig maakte ze zich los van Philip en liep naar het doosje toe, hij volgde.
Ze ging op de grond zitten en legde haar hoofd op zijn schouder. Ze vertelde van de belofte, dat niemand ooit meer zou dansen, opdat niemand meer van dansen hield dan Roosmarijn.

Philip pakte Fleur haar hoofd tussen twee handen en keek haar diep aan, ze kreeg het er koud en warm van tegelijk. Luister, zei hij lief tegen haar. Ik weet zeker dat Roosmarijn had gewild dat jij zou dansen, en dat je zou dansen op haar spitzen. Als je ronddanst op je bruiloft en de onderwereld haar spitzen kan voelen. Fleur wist niet wat ze moest zeggen, misschien had hij wel gelijk. Maar ik ga helemaal niet trouwen riep ze gefrustreerd, ik ben een onsociale studiebol geworden, dat is wat er van mij terecht is gekomen, is dat wat Roosmarijn had gewild?
Philip liet het allemaal over zich heen komen en bleef haar tranen drogen. Opeens pakte hij het doosje met spitzen en haalde de deksel eraf, ze lagen daar, te wachten op de prijs die nooit meer kwam, te wachten tot Roosmarijn ze weer uit de kast zou pakken, niet wetende dat ze nooit meer onder haar voeten zouden zitten.
Fleur wreef in haar ogen en wilde al bijna weer in huilen uitbarsten toen ze zag dat Philip op z’n knieen was gegaan.
Lieve fleur, zei hij, draag deze spitzen op je bruiloft en, als je wil, trouw dan met mij.
Verbaasd, verdrietig en blij tegelijk wist Fleur niet wat ze moest zeggen tegen deze jongen die ze niet langer dan 48 uur kende.
Maar ze voelde haar hart kloppen en haar gevoel vertelde dat het goed was, dat alles goed kwam, en ze zei volmondig ja.

Vijf minuten later boog hij voor haar ouders, stelde zich voor en vroeg om de hand van hun dochter. Toen drukte hij zijn hand op zijn hart, pakte Fleur haar hand en zei:
Een ding beloof ik, ik beloof het jullie allemaal, op mijn bruiloft komt de hele onderwereld dansen.