Beeldspraak

Ik wilde je niet het gevoel geven dat de lat voor mij zo hoog lag dat ik eronder door kon rennen.
Ik was daar zelf om hem stevig de lucht in te houden, want als ik heel hard ren en heel hoog spring dan ben ik mijn slechte eigenschappen nog een maand of zes te snel af.
En als ik niet nog op de versleten gympies van mijn vorige relatie had gelopen had ik een goede kans gemaakt.
Hoe kon ik anders? Ik sprong zoals gewoonlijk weer van de hak op de tak, binnen dezelfde dag.
Maar ik was verkocht, voor de volle prijs.

En daarom deed ik het maar even met die versleten gympies, met mijn zware rugzak, met alle negatieve dingen van mijn vorige relatie.

En nu zijn we hier, of eigenlijk ik alleen. Ik ren en ik spring, even hard en even hoog, alleen ren ik nu mijn slechte eigenschappen achterna, maar inhalen doe ik ze nooit meer. Je bent ze tegen gekomen, er tegenaan gebotst, ze hebben je laten struikelen en je bent snel weggerend.
De lat hou ik ietsje hoger, maar je ziet het niet, dat ik nog steeds zo erg mijn best doe voor jou, het beste wat ik ooit had.

Ik ben hier alleen, ik struikel over mijn eigen lat, ik trek aan het touw maar val achterover, je trekt niet terug.
Mijn rugzak is gescheurd, de inhoud vol over jou heen. Alles wat je niet verdiende, wat niet voor jou bedoeld was kwam eruit.
Een boek vol obsessief gedrag, waardeloos vertrouwen en groenmakende jaloezie.

Verwikkeld in mijn eigen machtsstrijd lig ik op de grond, want ik kan hem met jou niet aan, je bent er niet.
Je zwijgt mij dood, je emoties zijn niets van wat ze ooit waren, je houd mij een spiegel voor, juist door de strijd niet aan te gaan.

Ik heb geprobeerd je wonden te helen, je pleisters aan te reiken. Ik heb alles bij een geraapt, het diep in de container gegooid.
Ik was er toen ik het laatste beetje hoop de grond in boorde, ik zag het in je ogen.

Toen jij besloot dat ons
Niet langer ons zou zijn
Nooit meer ons zou worden

En ik wist dat het mijn eigen schuld was...