Η ανθισμένη μου αμυγδαλιά


Καταχείμωνο με συννεφιά, αποφάσισα να πάω για τρέξιμο στο βουνό, είχα μέρες να πάω λόγω κακοκαιρίας, κουράστηκα και κάθισα κάτω από ένα δέντρο να ξεκουραστώ, ήταν μεσημέρι ίσως και λίγο μετά. Έκλεισα τα μάτια μου και άρχισα να ηρεμώ. Σε είδα να έρχεσαι από μακριά. Μου φάνηκε ότι έτρεχες κι ερχόσουν προς την μεριά μου. Είχες τα μαλλιά σου λιτά και ανέμιζαν σε κάθε βήμα σου. Φορούσες ένα μαύρο φόρεμα και ένα ωραίο παλτό. Είχες ευγενική μορφή και λεπτεπίλεπτα χαρακτηριστικά όπως άλλωστε και η ψυχής σου. Νόμιζες ότι κάτι έχω πάθει κι εγώ ότι δεν θα μου μιλούσες.
Ήρθες και κάθισες δίπλα μου… Μου πρόσφερες το μαντήλι σου για να σκουπίσω τον ιδρώτα μου. Ήταν ένα λευκό πεντακάθαρο μαντήλι σαν το πρόσωπό σου. Για να μην με ξυπνήσεις προσφέρθηκες να με σκουπίσεις από τον ιδρώτα που έσταζε στο μέτωπό μου. Άρχισες να μου ψιθυρίζεις λόγια ωραία με την χαρακτηριστική σου προφορά, λόγια ενθουσιασμού κι από ψυχής συνάμα αλλά πάντα αληθινά. ’Έμοιαζαν να είναι από όνειρο βγαλμένα, έτσι όπως έχω ακούσει να λένε , σαν αυτά που βλέπεις μέσα στον βαθύ σου ύπνο , αυτά που το υποσυνείδητο βγάζει τα εσώψυχά του….Σε άκουγα με λαχτάρα και ένα κόμπο ένιωσα στο στομάχι, ένα φτερούγισμα εσωτερικό, ένα τιτίβισμα στην καρδιά μου…
Άνοιξα τα μάτια μου και σου έπιασα το χέρι. Έχεις κρυώσει πολύ, είσαι σχεδόν μελανιασμένη αλλά τόση ώρα δεν είχες διαμαρτυρηθεί…
Αισθάνομαι άσχημα και με μιας κάνω να σου δώσω το παλτό σου, το μπουφάν μου, την πάνω φόρμα μου.
Παίρνεις μόνο το παλτό σου…κι ας κρυώνεις…για να μην κρυώσω κι εγώ…
Σε παίρνω αγκαλιά και σε φιλώ για να σε ζεσταίνω και να σου δείξω την ευγνωμοσύνη μου και τα αισθήματά μου. Εσύ ήρεμη και με σπάνιο κάλλος εσωτερικό με κοιτάς και μου λες να μην ανησυχώ και να μην τρομάζω για το ρίγος που σου έχει φέρει το κρύο…
Μου περιγράφεις εικόνες με λέξεις απλές αλλά τόσο ζωντανές με τον μοναδικό σου τρόπο. Κάθε φορά που μιλάς είναι σαν να γεννάς ποίηση.
Περνάει η ώρα και νυχτώνει αλλά δεν θέλω να φύγουμε με τίποτα, να χαθούμε. Έχουμε ακόμα τόσα να πούμε. Πλέον το παλτό σου μας σκεπάζει και τους δύο.
Μέσα από τα κλωνάρια της ανθισμένης αμυγδαλιάς κοιτάμε τον ουρανό. Είναι ίσως για τον κόσμο μια συνηθισμένη συννεφιασμένη βραδιά…Αλλά για μας τόσο ιδιαίτερη και ιδανική…