13 Οκτώβρη

Μέσα Οκτώβρη, στα πρόθυρα του χειμώνα…
με φώναξαν τα χρόνια που με είχαν προσπεράσει.
Είχαν κοιτάξει να μην με ενοχλήσουν αφού έτσι κι αλλιώς
τότε δεν είχαν κάτι έντονο να μου αναδείξουν.

Δευτέρα πρωί, μια μέρα, μια ζωή…
Ξύπνησα σε ένα όνειρο, αν και δεν κοιμήθηκα.
Είδα, τα λόγια σου ζωντανά και την παιδική χαρά,
ένα χαμόγελο ζεστό και στο παγκάκι κάτι πολύ γλυκό.

Προσπάθησα να ακουμπήσω στην εικόνα, να την αποτυπώσω..
Να ρουφήξω την πραγματικότητα και να μην χάσω λεπτό από σένα
Μίλησα με τον εαυτό μου κι άκουγες εσύ υπομονετικά,
μου έγνεθες το κεφάλι και μου άρεσε.

Μου είπες για την ζωή σου, αλλά την ήξερα…
Σου εξιστορούσα την δικιά μου και με συμπλήρωνες.
Είδα τα μάτια σου υγρά και μέσα σε αυτά έμαθα πολλά,
τον έρωτα, την αγάπη, την στοργή.

Κάναμε όνειρα πολλά, σαν τότε που ήμασταν παιδιά….
που τραγουδούσαμε στον Υμηττό αμέριμνα.
Σε παίρνω από το χέρι, τόσο τρυφερά, όπως μου έδειξες,
ακουμπάω στην καρδιά σου και γαληνεύομαι.